Nu ik tijdens mijn zwangerschap Mom Inc. aan het opstarten was, was het terug gaan aan het werk voor mij natuurlijk heel interessant. Talk the talk, walk the walk, zeg maar. Hoe kan ik mezelf zo goed mogelijk monitoren? Hoe ervaar ik het? Waar loop ik tegenaan?

Dit is wat ik over (mezelf) leerde:

Ik ben trots

Want ik heb het goed geregeld. Ik ben sinds februari aan het werk en begonnen met één dag in de week. Nu werk ik twee dagen in de week en vanaf maart start ik met drie. Mijn vriend heeft een dag ouderschapsverlof opgenomen. Zo verdelen we de zorgtaken bijzonder goed. En wat heerlijk om er rustig in te kunnen groeien. Nog niet te moeten maar even met een teen het water voelen. Het maakt me nieuwsgierig en het geeft me zin om echt weer aan de slag te zijn.

Hormonen zijn real

Hormonen zijn nog volop present. De eerste dag werken eindigde daardoor in een grote huilbui. Ik moet letterlijk afkicken van mijn baby. Ik heb hem ook nodig, zo voelt het. Mijn lijf mist hem.

Schaamte: zzpers kolven niet (maar dus wel)

Op mijn eerste werkdag durfde ik niet te vragen waar ik kon kolven en eindigde ik (stiekem) op het toilet. Ik voelde schaamte voor het kolven. Alsof ik mijn nieuwe opdrachtgever belastte met iets uiterst persoonlijks. Toen ik thuis kwam besloot ik: dat nooit meer. De volgende dag vroeg ik, misschien net iets te publiek, waar ik kon kolven en was de vergaderzaal toch wel een stuk relaxter. Toch zit ik met de kolf in mijn ene en de laptop in de andere. Heel erg productief te zijn.

Mombrain is ook real

Het bestaat echt, de mombrain. De grijze massa moet weer aangezwengeld worden. Er is mist, wol in mijn hoofd. Ik mis woorden, daadkracht en zelfverzekerdheid. Stapje voor stapje gaat het steeds weer iets beter en ik groei er in. Dat misthoofd heb ik niet in mijn eentje. Het is aangetoond dat vrouwen soms tot twee jaar na bevalling veranderingen laten zien in de hersenactiviteit. Meer hierover lees je hier.

Ik ben niet de enige voor mijn baby

Er zijn anderen die ook voor mijn baby kunnen zorgen. Niet net zo goed natuurlijk. Maar het kan wel blijkbaar. Ik vind het zelfs moeilijk om de zorg te delen met mijn partner terwijl mijn hoofd dit heel logisch en zeker wenselijk vindt, zegt mijn gevoel iets anders. Mama knows best. Het kost moeite dit los te laten.

Vrijheid blijheid

Op de fiets naar mijn werk, het gevoel ergens deel van uit te maken en het doen van nieuwe dingen geven een hernieuwd gevoel van vrijheid. En nu kan ik al genieten van het idee morgen de hele dag met mijn boys te zijn. De ruimte tussendoor.
Wel herken ik het gejaagde gevoel weer als ik mijn kinderen aan het eind van de dag ga ophalen. Ik wil ze zo snel mogelijk zien.

Spreek je uit

Misschien wel de belangrijkste les is: spreek je uit! Zeg wat je nodig hebt, zeg hoe je het wil hebben en het zal 9 van de 10 keer ook zo gaan. Welke dagen wil je werken, hoelang wil jij je verlof, hoe wil je het thuis regelen, hoe ga je (gefaseerd) weer aan het werk, hoe vaak wil je kolven, wat heb je nodig. Moederschap serieus nemen is geen teken van zwakte, het is een teken van leiderschap.