Hoe is dat nou, om met zwangerschapsverlof te gaan en daarna weer terug te keren op de werkvloer? Mom Inc. vroeg vrouwen naar hun verhaal. Lisanne is juf en moeder van twee kinderen van ondertussen 3 en 6. Ze deelde haar terugkeer verhaal met ons:

“Dan sta je daar met je volle borsten voor de klas.”

“Toen ik voor de eerste keer met zwangerschapsverlof ging, kon ik mijn werk moeilijk loslaten. Ik moest nog wat afmaken en bleef overal op reageren. Een collega wees me erop dat ik toch echt met verlof was en dat ik overal uit moest: uit de groepsapp, uit de mail. Toen pas kon ik het loslaten. Na mijn verlof startte ik anderhalve week na het begin van het nieuwe schooljaar. Ik had niks hiervan meegekregen, maar ik wilde wel met dezelfde betrokkenheid werken. Daardoor had ik het gevoel dat ik achter de feiten aanliep. Niet zo’n fijne start dus.”

“Er werd zo ingespeeld op mijn hoogzwangere sentimenten dat ik het maar heb gelaten.” 

“Kolven was toch wel het grootste ding waar ik mee te maken kreeg. Tegen het eind van mijn zwangerschap ging ik naar school voor een gesprek met mijn directeur. Ik zei vol overtuiging: ‘ik wil heel graag kolven en dit zit mijn rechten’, want die had ik opgezocht. Dat kunnen wij allemaal niet bieden, was het antwoord, ze konden geen vervanging regelen voor mijn groep als ik aan het kolven was. ‘Dan wil ik naar de opvang om mijn kind te voeden’, probeerde ik nog. Maar ook dat bleek niet mogelijk, en er werd zo ingespeeld op mijn hoogzwangere sentimenten dat ik het maar heb gelaten.” 

Dan sta je daar met je volle borsten voor de klas.”  

“Toen ik na mijn verlof weer begon zei mijn directeur dat hij mij tijdens de ochtendkolfsessie zou vervangen, maar dat hij niemand kon vinden voor ‘s middags. De middagsessie moest ik dus maar doen als de kinderen naar huis waren. Maar dan moest ik ook mijn werk voor de volgende dag voorbereiden en werd er verwacht dat ik vergaderingen bijwoonde. Ook kwam het voor dat mijn directeur mij te laat of niet kwam vervangen omdat hij ergens heen moest, dus kon ik niet kolven. Dan sta je daar met je volle borsten voor de klas.”  

“Het kolven zelf was een ramp“

“Het kolven zelf was een ramp. Omdat er nergens plek voor was, moest ik het doen in het invalidentoilet, dat tegelijk ook het lerarentoilet was. Er was geen stroom voor mijn kolf, dus ik moest elke keer een haspel afrollen. Ook was er geen tafeltje, dus dat kon ik ook elke keer op en neer sleuren. Mensen rammelden aan de klink als ik bezig was en na afloop kon ik mijn kolfspulletjes alleen met warm water afspoelen in de docentenkamer, waar iedereen bij zat.”

“Dat is toch bizar?“

“Dat is toch bizar? Op een school waar 99 procent vrouw was! Iedere keer als ik begon over mijn rechten, werd het weggepraat. Ik stond met mijn rug tegen de muur en was zo moe… Omdat er door al het gedoe soms maar drie druppels melk uitkwamen, wilde ik toch blijven zitten tot ik 180 ml had. Dat duurde mijn directeur te lang, dus op een gegeven moment vroeg hij of het sneller kon. Toen heb ik de woorden ‘dubbele kolf’ laten vallen, en kreeg ik deze op kosten van de school.”

“In het onderwijs ben je er 100 procent of je bent er niet, dus ik voelde me overal net niet genoeg” 

Paniekaanvallen

“Achteraf gezien ben ik ook te vroeg na mijn verlof begonnen. Ik vond mijn kindje eigenlijk nog te klein om naar de opvang te brengen. Ook was ik er op mijn werk niet helemaal bij, merkte ik soms. Maar in het onderwijs ben je er 100 procent of je bent er niet, dus ik voelde me overal net niet genoeg. Bij mijn tweede kindje heb ik het anders aangepakt door mijn verlof met ouderschapsverlof te verlengen tot ze een half jaar was. Toen ben ik ook met borstvoeding gestopt. Ik kreeg al paniekaanvallen als ik aan kolven dacht, dus dat hoefde ik mooi niet te doen. Met die keuze had ik vrede en het heeft me een heleboel stress gescheeld.”

Dit is het verhaal van juf Lisanne. Wil jij ook jouw terugkeer verhaal delen? mail ons op [email protected].

Wil je deze taferelen zo veel mogelijk voorkomen? Doe dan mee met de onze programma’s.